1.SMS
2.MMS
3.Komunikatory
4.Listy elektroniczne
5.Portale społecznościowe
6.Blogi
7.Reklamy
1.SMS (ang. Short Message Service) – usługa przesyłania krótkich wiadomości tekstowych (esemesów) w cyfrowych sieciach telefonii komórkowej. Usługa ta jest wprowadzana także do sieci telefonii stacjonarnej.
SMS wysyła się pod numer abonenta sieci telefonii komórkowej lub stacjonarnej. Wszystkie produkowane obecnie telefony komórkowe i niektóre telefony używane w sieciach stacjonarnych umożliwiają zarówno odbieranie, jak i wysyłanie tego typu wiadomości. Maksymalna długość pojedynczej wiadomości (potocznie również określanej skrótem SMS) wynosi 160 znaków 7-bitowych, 140 znaków 8-bitowych lub 70 znaków 16-bitowych). Jednak w przypadku niektórych telefonów mogą być one dłuższe dzięki technologii CSMS – do ponad 900 znaków (przed wysłaniem zostają podzielone na kilka krótszych wiadomości, a telefon odbiorcy powinien je z powrotem scalić w jedną wiadomość).
Krótkie wiadomości tekstowe są też wykorzystywane w celu uzyskania informacji z serwisów informacyjnych. Pod numer takiego serwisu wysyła się wiadomość z krótkim zapytaniem, a po chwili otrzymuje się wiadomość zwrotną.
Pierwszy w historii tekst SMS-em został wysłany 3 grudnia 1992 r. z Wielkiej Brytanii. Neil Papworth, pracownik Vodafone, składał w nim życzenia z okazji Świąt Bożego Narodzenia swoim kolegom.
Początkowo teksty wysyłane SMS-em miały służyć operatorom do informowania klientów o awariach sieci, zmianach w cenniku operatora i o temu podobnych sytuacjach. Nie istniała też technologia umożliwiająca przesyłanie tekstów SMS-em do innych sieci, nie przewidziano więc, że wiadomości tego typu mogą się stać powszechną formą komunikacji. Zmieniło się to jednak kiedy odkryto, że wiadomości tekstowe cieszą się niezwykłą popularnością wśród nastolatków. To właśnie ta grupa klientów skłoniła operatorów do uruchomienia nowej usług
Standardowo w stronie kodowej GSM, w której na każdy znak przypada 7 bitów, nie ma polskich liter. Jest natomiast w wersji rozszerzonej będącej kodowaniem 8-bitowym. W przypadku, gdy w treści takiej wiadomości umieścimy przynajmniej jedną polską literę, długość wiadomości zmniejszy się z 160 do 140 znaków, ponieważ jedna wiadomość SMS mieści maksymalnie 1120 bitów.
W nowszych telefonach problem z użyciem polskich znaków jest jeszcze bardziej odczuwalny, gdyż nowsze telefony pracują na kodowaniu 16-bitowym (UCS2), co oznacza, że jeżeli w takim telefonie w wiadomości SMS umieścimy przynajmniej jeden polski znak, długość wiadomości zmniejszy się ze 160 do zaledwie 70 znaków. Jednak dzięki temu w jednym SMS-ie możemy używać dowolnych alfabetów świata.
2.Multimedia Messaging Service (MMS) – rozszerzenie funkcji SMS i EMS o możliwość przesyłania multimediów takich jak grafika, animacje, wideoklipy, dźwięki itp. Pierwotnie MMS zaplanowany został jako usługa dla telefonii trzeciej generacji (UMTS), której jednak wprowadzenie było odwlekane w czasie, więc producenci wprowadzili tę opcję już wcześniej (określana jest jako technologia 2,5G). Obecnie prawie każdy nowy telefon posiada funkcję MMS.
MMS, w przeciwieństwie do EMS i Smart Messaging nie jest bezpośrednim rozwinięciem SMS, opierającym się na odpowiednio zakodowanych wiadomościach tekstowych. MMS polega na technologii pakietowej transmisji danych GPRS. Pakiety danych są transmitowane do centrum wiadomości multimedialnych, a stamtąd, dzięki usługom pochodnym odWAP Push, do telefonu odbiorcy.
Maksymalna wielkość MMS mogłaby być nieograniczona. Większość operatorów rozszerzyła ograniczenie do 300 kB dla pojedynczej wiadomości - tyle ile maksymalnie mogą obsłużyć terminale. Na początku istnienia usługi użytkownicy zwykle płacili wyższe opłaty już za wiadomości powyżej 100 kB. Obecnie stawka za wysłanie MMSa jest stała bez względu na jego rozmiar. Wyjątkiem jest sieć Heyah.
Wewnątrz MMS może znaleźć się tekst o długości dochodzących do tysięcy znaków (zwykły SMS pozwala na przesłanie 140 bajtów, co umożliwia wysłanie w zależności od kodowania 160, 140 bądź 70 znaków), obrazki w formatach JPEG, GIF lub PNG, dźwięki, melodyjki w formacie MIDI. Można również (o ile telefon pozwala) przesłać gry Java oraz inne dowolne pliki (np. SIS, ZIP). Dodatkowo jest możliwy podział MMS-a na sceny, wyświetlane po sobie w ustalonej kolejności, co pozwala na tworzenie mikroprezentacji.
Dostępne są już także serwisy MMS, pozwalające na zobaczenie bramek z meczów piłkarskich, graficznej prognozy pogody i wielu innych informacji w formie znacznie ciekawszej niż tradycyjna wiadomość tekstowa
Różnice w kodowaniu między SMS a MMS:
Tekst jest kodowany w Unikodzie w wersji UTF-8 będącej kodowaniem o zmiennnej długości (w sms kodowanie jest stałobitowe GSM 7-bit bądź Unicode w wersji UTF-16 w zależności od zawartości) Maksymalna długość tekstu jest uzależniona praktycznie tylko od jej zawartości a nie od sposobu kodowania. znaki UTF-8 są liczone jak równoważnik 1, 2 bądź większej liczby zwykłych 8-bitowych znaków z zakresu 0-127. W zależności od ich pozycji w stronie kodowej. Znaki występujące w stronie GSM tutaj kodowane są jako 8-bitowe. W tym również 10 znaków które w GSM były kodowane jako równoważnik 2 zwykłych znaków, natomiast polskie liczone są jako 16-bitowe. Przykładowo jeżeli wiadomość ma 120 znaków z czego znaki 16-bitowe stanowią 20 z nich to maksymalna liczba znaków jaką może mieć podana wiadomość ulegnie zmniejszeniu o 20 znaków. Ze względu na to że podane znaki zajmują po 2 miejsca. W przypadku gdyby były to znaki 24-bitowe to maksymalna długość wiadomości zmniejsza się o 40 znaków a dla znaków 32-bitowych była by to liczba 60 znaków.
3.Komunikator internetowy (ang. Instant Messenger, od tego skrót IM) – program komputerowy pozwalający na przesyłanie natychmiastowych komunikatów (komunikacja natychmiastowa – ang. Instant Messaging) pomiędzy dwoma lub większą liczbą komputerów, poprzez sieć komputerową, zazwyczaj Internet (dlatego komunikatory internetowe). Od poczty elektronicznej różni się tym, że oprócz samej wiadomości, przesyłane są także informacje o obecności użytkowników, co zwiększa znacznie szansę na prowadzenie bezpośredniej konwersacji.
Komunikatory przesyłają informacje według zasad ustalonych przez protokoły komunikacyjne tak, że publicznie udokumentowane protokoły są zwykle implementowane przez wiele komunikatorów, zapewniając prawie nieograniczone grono odbiorców, podczas gdy protokoły utajnione zmuszają użytkowników do korzystania z programów przygotowanych przez producentów, ograniczając tym samym możliwość komunikacji.
Komunikatory bardzo często łączą użytkowników przez serwery, do których przyłączają się, i od których działania są uzależnione. Niekiedy tak skrajnie, że użytkownik skazany jest na reklamy emitowane przez producenta aplikacji.
Do popularnych komunikatorów należą między innymi: Gadu-Gadu, Facebook, Skype, Twitter oraz wiele wiele innych.
iele pomysłów zastosowanych w komunikatorach internetowych pochodzi ze starszego, lecz ciągle popularnego protokołu służącego do rozmów przez internet – IRC.
Wczesne programy do komunikacji natychmiastowej wyświetlały znaki w miarę jak były wpisywane przez rozmówców – komunikacja wtedy bardziej przypominała rozmowę telefoniczną niż wymianę wiadomości. Działa tak uniksowe polecenie talk, bardzo popularne w latach 80. i wczesnych latach 90. XX wieku. W obecnych komunikatorach rozmowa polega zazwyczaj na wymianie linii tekstu.
Prosta forma komunikacji natychmiastowej została zaimplementowana w systemie PLATO we wczesnych latach 70. XX wieku. W późniejszych latach do komunikacji poprzezInternet inżynierowie i pracownicy akademiccy używali programu talk. Pierwszym komunikatorem w postaci, w jakiej znamy je dzisiaj, do tego pracujący pod systemami innymi niżUnix/Linux, był ICQ, udostępniony w listopadzie 1996. Po jego premierze powstało wiele podobnych programów do komunikacji natychmiastowej, pracujących w różnych sieciach.
Najnowsze komunikatory oferują wideokonferencje czy rozmowy głosowe (VoIP), tak więc granica między tymi usługami się zaciera.
19 grudnia 2000 r. AOL Time Warner, firma, która wykupiła Mirabilis, twórcę ICQ, ogłosiła uzyskanie amerykańskiego patentu na komunikację natychmiastową, ale jednocześnie oznajmiła, że nie ma zamiaru w chwili obecnej egzekwować tego patentu.
Termin "instant messenger" jest znakiem zastrzeżonym firmy AOL Time Warner i nie może być używane w oprogramowaniu niezwiązanym z AOL. Z tego powodu komunikator znany jako GAIM czy gAIM (później Gaim lub gaim) obecnie nazywa się Pidgin
4.List elektroniczny, poczta elektroniczna, e-poczta, e-mail, potocznie (także poprawna wersja) mejl (ang. electronic mail, e-mail) – usługa internetowa, w nomenklaturze prawnej określana zwrotem świadczenie usług drogą elektroniczną, służąca do przesyłania wiadomości tekstowych, tzw. listów elektronicznych – stąd zwyczajowa nazwa tej usługi.
E-mail został wymyślony w roku 1965. Autorami pomysłu byli: Louis Pouzin, Glenda Schroeder i Pat Crisman[4][5]. Wówczas jednak usługa ta służyła jedynie do przesyłania wiadomości pomiędzy użytkownikami tego samego komputera a adres poczty elektronicznej jeszcze nie istniał. Usługę polegającą na przesyłaniu wiadomości tekstowych pomiędzy komputerami wymyślił w roku 1971 Ray Tomlinson, wybrał również znak @ do rozdzielania nazwy użytkownika od nazwy komputera, a później nazwy domeny internetowej.
Na początku do wysyłania e-maili służył protokół komunikacyjny CPYNET. Później wykorzystywano FTP, UUCP i wiele innych protokołów, a w 1982 roku Jon Postel opracował do tego celu protokół SMTP, używany do dzisiaj.
Innym, ważnym protokołem komunikacyjnym, wykorzystywanym przy pobieraniu e-maili, jest POP3 oraz jego ulepszona wersja IMAP.
Standard Multipurpose Internet Mail Extensions (MIME) opracowano specjalnie z myślą o przesyłaniu poczty elektronicznej. Umożliwia on dodatkowo dołączanie do maila plikówz dowolnymi danymi, w formie tzw. załącznika. Do kodowania wiadomości tekstowych stosuje się kodowanie transportowe Quoted-Printable, a do kodowania załączników wykorzystywany jest uuencode oraz jego ulepszona wersja Base64.
5.Portal społecznościowy – serwis internetowy, który istnieje w oparciu na zgromadzonej wokół niego społeczności. Tworzy tak zwane media społecznościowe (ang. social media).
Koncepcją wykorzystania wielu komputerów osobistych połączonych elektronicznie w celu tworzenia społeczności internetowych, zajmowano się od dawna. Jednym z przykładów może być książka Hilltz i Turoffa The Network Nation (Addison-Wesley, 1978, 1993), w której dokładnie przedstawiono w jaki sposób należy dostosować komunikację za pomocą komputera (internet), aby za jej pomocą utworzyć społeczność internetową.
Pierwsze strony internetowe tego typu umożliwiały utrzymywanie kontaktu z byłymi kolegami/koleżankami z klasy, Classmates.com (1995), bądź rodziną i znajomymi, SixDegrees.com (1997). Użytkownik miał możliwość stworzenia własnego profilu, wysyłania wiadomości do ludzi ze swojej "listy znajomych" oraz wyszukiwania wśród pozostałych użytkowników ludzi o podobnych zainteresowaniach. Chociaż takie możliwości istniały już wcześniej, to dopiero SixDegrees.com zastosował je wszystkie jednocześnie. Pomimo takich udogodnień, które w przyszłości miały stać się ogromnie popularne, ten portal nie przynosił zysków i w efekcie został zamknięty.W marcu 2005 roku kiedy Yahoo! stworzył Yahoo! 360°, portale ze społecznością sieciową zaczęły rozwijać się, stając się elementem strategii biznesowej. W lipcu 2005 roku News Corporation wykupiło MySpace.com, a w grudniu brytyjski koncern ITV kupił Friends Reunited. Zaczęły powstawać nowe portale tego typu w różnych językach, dostosowane do potrzeb użytkowników w innych krajach. Szacuje się, że obecnie na świecie istnieje ponad 200 serwisów społeczności internetowych
6.Blogi (ang. web log – dziennik sieciowy) — rodzaj strony internetowej zawierającej odrębne, zazwyczaj uporządkowane chronologicznie wpisy. Blogi umożliwiają zazwyczaj archiwizację oraz kategoryzację i tagowanie wpisów, a także komentowanie notatek przez czytelników danego dziennika sieciowego. Ogół blogów traktowany jako medium komunikacyjne nosi nazwę blogosfery.
Blog od wielu innych stron internetowych różni się zawartością. Niegdyś weblogi utożsamiano ze stronami osobistymi (czy domowymi). Dziś ten pogląd jest nieaktualny, wciąż jednak od innych stron internetowych blogi odróżnia bardziej personalny charakter treści: częściej stosowana jest narracja pierwszoosobowa, a fakty nierzadko przeplatają się z opiniami autora. Ponadto można spotkać się z definicją bloga jako sposobu komunikacji.
7. Reklamy internetowe – forma marketingu, używająca jako medium Internetu i strony WWW (World Wide Web). Służy do przesłania informacji marketingowej i pozyskania klientów. Przykłady marketingu internetowego to przede wszystkim różne formy reklamy między innymi strony rezultatów wyszukiwarki, baner, reklamy multimedialne, reklamy serwisów społecznościowych, interstitial, ogłoszenia reklamowe w Internecie, sieci reklamowe oraz e-mail marketing, łącznie z e-mail spam.
Początkowo reklama w Internecie przyjmowała formę tzw. mailingu, czyli wysyłania reklam za pomocą poczty elektronicznej. W 1993 roku nastąpiła rewolucja – powstała przeglądarka internetowa Mosaic, która potrafiła wyświetlać grafikę i ramki. Od tej pory reklamodawcy mogli dotrzeć do większej liczby potencjalnych odbiorców, a sama reklama mogła przyjąć formę graficzną. Druga połowa lat 90. XX wieku, to bardzo dynamiczny rozwój Internetu i technologii z nim związanych, w tym także reklamy. Jedną z popularniejszych form jaką przyjmuje reklama internetowa są banery. Oprócz nich, według badań Gemiusa najbardziej znaną formą reklamy internetowej jest mailing reklamowy. Za reklamę można uznać również ogłoszenia internetowe lub aukcje internetowe.
